Cada un de nós, ao longo da vida, “constrúe” un eu que lle permite relacionarse co mundo, un eu funcional co que se manexa.
Algunhas veces ese eu é fiel ao que realmente desexamos, outras temos tanto medo que o eu acaba atrapado na gaiola de déboos “debo facer”, “debo ser”, “que pensarán de min” ou “se son así me deixarán de querer”.
Ese tipo de gaiolas oprímennos e fannos renunciar a unha vida máis plena, máis lixeira, unha vida de maior paz en definitiva. Así funciona a gran maioría das persoas. Con todo, os adictos vivimos dentro dunha gaiola aínda maior e moitísimo máis sofisticada. Non somos conscientes de que estamos atrapados, como tampouco se dan conta as persoas sas das gaiolas que habitan, só que a nós non nos queda máis remedio que saír delas ou morreremos.
O eu enxaulado é “O personaxe”, o disfrace que elaboramos para poder soster unha vida de consumo.
Os disfraces que podemos vestir son de distintos tipos e poden ir cambiando ao longo do tempo. Está o disfrace de malote que é desde o que a persoa actúa pasando de todo o que ocorre á súa ao redor, aparenta non sentir dor, xamais mostra a súa vulnerabilidade, parece non importarlle nada, vai “á súa bóla”, non dá explicacións por nada do que fai… En definitiva, está completamente só pero isto permítelle consumir e sentir que non lle debe explicacións a ninguén.
Tamén temos o disfrace da vítima desde o que a persoa en todo momento mostra unha actitude de vulnerabilidade impostada, sente que a vida é inxusta, que os demais non se interesan por ela, que o traballo non lle vai ben, que a súa parella non lle quere como necesita, que os seus fillos son uns ingratos, e mil causas máis que xustifican o seu consumo….. ¿como vai deixar de consumir se todo vai mal?
Logo está o disfrace de empresario/a de éxito, neste caso a persoa actúa coma se todo o mundo debéselle respecto e admiración, non se deixa cuestionar, é soberbio e prepotente, nunca pide axuda, subestima aos demais, xulga o comportamento alleo pero xamais se pon en dúbida a si mesmo, é redicho e impertinente… Todas estas estratexias sérvenlle para non ver a súa gaiola e así poder seguir consumindo porque….. ¿quen é ninguén para dicirlle nada?.
Podería seguir, os disfraces son diversos e cada un ten os seus matices.
Darse conta de que un está gobernado polo seu personaxe, polo eu atemorizado, é unha das cousas máis complexas que hai. Durante a rehabilitación, os terapeutas e compañeiros de terapia dinche en moitas ocasións: «Está a falar o teu personaxe», «deixa xa ao personaxe», «sal dunha vez do teu personaxe», «se non te desprendes do personaxe, volverás consumir». E así é, para eliminar algo tan importante como é o consumo nun adicto, hai que quitarse o disfrace, tomar conciencia da gaiola na que vives, ser humilde, asumir que non sabes quen es, pedir axuda e ir, moi aos poucos, co apoio do grupo de terapia e con moito traballo persoal, descubrindo quen es en realidade e que é o que queres. Porque vivir desde a Verdade é a única maneira de deixar de consumir. Como tamén o é para todas esas persoas que seguen nas súas gaiolas, se queren vivir en paz consigo mesmas.
Fonte: Oihan Iturbide