Moitos adictos presentan unha actitude derrotista. Sentimentos de incapacidade que se manifestan en pensamentos do tipo “Faga o que faga non vou poder deixar de consumir”, “É moi difícil deixar de consumir”, “Levo facéndoo moitos anos, e agora deixalo é imposible”.
Sobre a perda que supón deixar de consumir
Un dos obstáculos máis importantes para deixar de consumir é centrarse só nas perdas que lle supoñen deixar devandito consumo, non atendendo todas as cousas positivas que van gañar cando deixen de facelo. Son pensamentos relacionados coa perda do grupo de amigos, de diversión, dunha forma de enfrontarme aos problemas, etc.
Aparición de emocións negativas cando se abandona o consumo
Moitas persoas teñen medo a deixar de consumir porque temen non poder afrontar as emocións negativas que se derivan do abandono do consumo: ansiedade, tristeza, aburrimento…
Os autoengaños que se utilizan nesta categoría son do tipo “Non son un enfermo , porque ese é o que pide na rúa …”. “Drogodependente é aquel que está tirado na rúa e que pide para un pico. Eu non estou tirado na rúa, nin me pico, logo non teño problemas de drogas…”.
As nosas crenzas, afectos e condutas, así como os nosos comportamentos interpersoais explícitos, marcan o nivel de coherencia persoal e relacional, no que os niveis de autoengano constitúen un regulador crítico, unha estratexia de supervivencia amparada nestas “xustificacións”.
No caso do adicto, a mentira é sutilmente elaborada e podería interpretarse como unha resposta automática máis rexida pola lei de conveniencia que pola intención directa de mentir. Mediante a reincidencia no consumo, a tendencia á mentira como tal e a propia evitación dos prexuízos derivados de dicir a verdade, van facéndose unha rutina, un hábito, de maneira que, en moitas ocasións, na maioría realmente, o engano e autoengano son a cobertura psicolóxica dos problemas reais da vida.
A intervención a nivel psicosocial pasaría polo adestramento en adquisición ou optimización de habilidades relacionales, estratexias comunicativas e competencias emocionais (confianza, canalización de impulsos, autorregulación…), desenvolvemento de motivacións persoais, aumento de autoestima, entre outras posibles intervencións.
Podo consumir controladamente
“Podo consumir menos cantidade, pero sen deixalo do todo”.
Pódoo deixar por min mesmo, sen necesidade de acudir a un centro
É frecuente que un se diga que igual que se meteu só, é capaz de saír por si só. Empréganse frases do tipo “Non necesito axuda, pois cando eu propóñamo déixoo”.
Achacar a causa distinta ás drogas os problemas físicos, laborais, de casa…
A droga, sexa a que sexa, pasa factura. Ao principio os efectos non se perciben claramente, pero aos poucos vanse vendo afectadas moitas áreas da vida.
É fácil deixalo
É fácil plantexarse que como un empezou cando quixo, tamén cando queira pódeo deixar. Aparecen frases do tipo “Cando queira déixoo”, “Aínda non estou preparado para deixalo, pero cando estea preparado deixareino sen problema”.
O resto da xente que me rodea consome o mesmo
Xeralmente uno non empeza a consumir só, senón que consome con xente que tamén é consumidora. Por iso cando empeza a ter problemas coas drogas a miúdo dise que como vai ter problemas, se o resto dos seus amigos consomen o mesmo que el.
”Que podo facer se un familiar non acepta a súa problemática e négase ”
A negación é un síntoma moi xeneralizado na enfermidade de adicción.
Podemos apreciala no típico “eu só podo”, e noutros moitos casos, facendo comparacións dos síntomas do seu consumo noutras persoas. Hoxe en día sábese que o concepto de “tocar fondo” quedou atrás, xa que non é necesario arriscar tanto a vida do adicto, nin a do seu círculo familiar. Antes de chegar a consecuencias graves, ás veces irreparables, existe un método para conseguir que esa persoa enferma acceda a un tratamento de adiccións, este método chámase “INTERVENCIÓN”, o cal proporciona ao enfermo e aos seus familiares, a posibilidade de motivar á persoa adicta en negación.
Fonte: Fans de Cadena de Favores