As substancias que alteran o estado de ánimo teñen unha base común.
Imaxínese que bota un grolo de whisky. Que dá unha calada a un cigarro ou a un porro de marihuana. Que esnifa un pouco de cocaína. Que se xuta heroína.Pase por alto se estas drogas son legais ou ilegais. Concéntrese, por agora, na química, no momento no que con calquera destas cousas billóns de potentes moléculas irrompen no seu cerebro a través do sangue. Unha vez alí, desencadean unha sucesión de acontecementos químicos e eléctricos, unha especie de reacción neurológica en cadea que vai rebotando polo cranio e reorganiza a realidade interior da mente.Dada a complexidade destes acontecementos -e o funcionamento interno da mente en xeral-, non é de sorprender que os científicos loitasen con todas as súas forzas para comprender os mecanismos da adicción.
Moitos científicos están convencidos de que a resposta pode ser máis sinxela do que ninguén se atreveu a imaxinar. Segundo eles, o que teñen en común todas estas drogas que alteran o estado de ánimo é unha notable capacidade de aumentar o nivel dunha substancia corrente do cerebro chamada dopámina.
Por exemplo, o ano pasado, varios grupos de científicos demostraron que, nas áreas do cerebro ricas en dopamina, a nicotina compórtase en gran medida como a cocaína. Agora, un equipo de investigadores dirixido por Nora Volkow, do Laboratorio Nacional Brookhaven de Nova York, publicou as probas máis fidedignas de que o aumento da dopamina no cerebro dos adictos é o que provoca o subidón de cocaína. Nunha edición recente da revista británica Nature, describiron como se pode utilizar unha avanzada tecnoloxía de representación de imaxes cerebrais para estudar o aumento de dopamina e vinculalo ás sensacións de euforia.Do mesmo xeito que a serotonina (a substancia química do cerebro na que inciden antidepresivos como o Prozac), a dopamina é un neurotransmisor, unha molécula que leva mensaxes dunha neurona do cerebro a outra. A serotonina asóciase a sensacións de tristeza e benestar; a dopamina, ao pracer e ao xúbilo. A dopamina pode aumentar debido a un abrazo, un bico, unha palabra amable ou unha vitoria nunha partida de póker, e tamén debido ao intenso pracer que provocan as drogas.
Agora, os científicos cren que a dopamina non é só unha substancia química que transmite sinais de pracer, senón que, de feito, pode ser a molécula dominante na adicción. Isto non quere dicir que a dopamina sexa a única substancia química implicada nin que os procesos de perturbación do pensamento que caracterizan o consumo crónico de drogas débanse exclusivamente á dopamina. O cerebro é máis sutil que todo iso. As drogas modulan a actividade dunha variedade de substancias químicas do cerebro, cada unha das cales se cruza con moitas outras.
A medida que os científicos se van familarizando co funcionamento e a dopamina (e con como este vese afectado polas drogas), os achados indican que poderiamos estar a librar a batalla equivocada na guerra contra as drogas. Os estadounidenses tenden a considerar a drogadicción como un defecto de carácter. Pero este estereotipo está a empezar a dar paso á aceptación de que a dependencia das drogas ten unha clara base biolóxica. Volkow, de Brookhaven, declara: “A adicción é unha desorde no cerebro que non é diferente doutras formas de enfermidade mental”
Galician
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish