Como adictos, todos experimentan a dor, a soidade e a desesperación da adicción.
Moitos fixeron o inimaxinable para controlar o consumo de drogas, tratan de substituír unhas drogas por outras, crendo que só se ten un problema cunha droga en particular, limitan o consumo de drogas a certas horas e lugares, é posible que nalgún momento prometesen deixar de consumir por completo; a adicción continua avanzando dominando incluso as mellores intencións.
A adicción é unha enfermidade progresiva, a súa progresión pode ser rápida ou lenta, pero sempre é costa abaixo. Mentres se siga co consumo, a vida empeorase cada vez máis, é imposible describir a adicción dunha forma que compraza a todo o mundo, con todo a enfermidade afecta de maneira xeral en tres aspectos ao individuo: mentalmente obsesiónaos a idea de consumir, fisicamente desenvolven unha compulsión que os fai seguir consumindo independentemente das consecuencias e espiritualmente durante a adicción o individuo vólvese totalmente egocéntrico. Para moitos adictos ten sentido ver a adicción como unha enfermidade, porque é progresiva, incurable e pode ser mortal, polo menos que se lle deteña.
Hai que ocuparse de todos os aspectos da adicción, non só do seu síntoma máis obvio: o consumo incontrolable de drogas. Os aspectos da enfermidade son numerosos, cada quen pode descubrir de que forma a adicción aféctao persoalmente. Á marxe das consecuencias individuais que a adicción ten en cada individuo, hai certas características comúns que todos comparten. O primeiro que debe abordar un adicto é a obsesión, a compulsión e a negación, o que moitos chamaron un baleiro espiritual. Ao ir examinando en detalle e recoñecendo todos os aspectos da enfermidade, comézase a entender a impotencia. A moitos lles dá problemas entender a idea de que, como adictos sexan obsesivos e compulsivos. Pensar que esa palabra puidéseselle aplicar a un adicto dálles calafríos. Con todo a obsesión e a compulsión son aspectos da impotencia, tense que entender e recoñecer a súa presenza na vida para que a admisión e aceptación sexan completas. Para un adicto, a obsesión é ese fluxo incesante de pensamentos relacionados co consumo de drogas, quedar sen elas, conseguir máis, e así sucesivamente. Simplemente non se poden quitar eses pensamentos da mente. A compulsión, é o impulso irracional de seguir consumindo drogas, sen que importen as consecuencias. Simplemente non se pode parar. A negación é a parte da enfermidade que fai que lles resulte difícil, senón imposible, recoñecer a realidade. Durante a adicción a negación protexe ao individuo de ver en que se converteu a súa vida. O individuo adoita dicir que se se dan as circunstancias correctas, aínda pode controlar a súa vida e o consumo. Como o adicto é hábil para defender as súas accións, négase a asumir a responsabilidade polo dano causado pola súa adicción. Pode crer que se o tenta con forza, se substitúe unha droga por outra, cambia de amigos, se muda de residencia, ou de emprego, a súa vida pode mellorar; eses pretextos fallan repetidamente, pero o adicto segue aferrados a eles. A pesar da evidencia, o adicto pódese negar a aceptar que ten un problema coas drogas, engánanse crendo que poden consumir de novo sen problemas, xustifican as súas accións para pesar do desastre creado pola súa adicción.
A parte espiritual da enfermidade, que poida que só recoñezan como unha sensación de baleirou ou soidade ao tentar deixar a droga por primeira vez, quizais sexa un dos aspectos da adicción que resulte máis difícil. Como esa parte da enfermidade afecta o individuo dunha forma tan profunda e persoal, quizais lles angustie a idea de aferrarse a calquera programa de recuperación. Con todo é valido mencionar que ninguén se recupera da adicción da noite para a mañá.
A medida que se empezan a observar os efectos da enfermidade, pódese determinar que a vida dun adicto vólvese ingobernable. Determínase en todas as cousas que andan mal. Unha vez máis as experiencias son individuais, e varían moito dun adicto a outro. Algúns se dan conta de que a súa vida volveuse ingobernable porque as súas emocións están fóra de control ou porque se empezan a sentir culpables do consumo de drogas, algúns o perderon todo: fogar, familia, emprego e amor propio, outros nunca aprenden do todo a funcionar como seres humanos, outros pasan longos tempos en cárceres ou institucións, outros estiveron moi preto da morte. Fose cales fosen as circunstancias individuais, o comportamento obsesivo, compulsivo e egoísta gobernou a súa vida, e o resultado final foi a ingobernabilidad.
Moitos chegan a ese estado de desastre total sen darse conta do problema que se ten, debido ao egocentrismo, hai casos en que son os últimos en decatarse da súa adicción, algúns entran a un programa de recuperación convencidos polos seus familiares ou amigos, outros polo sistema xudicial, en calquera dos casos as vellas ilusións desaparécense. Para poder enfrontar a realidade da adicción só basta con substituír a negación pola honestidade. Hai quen lembra ese momento de claridade en que se viron coa súa enfermidade fronte a fronte. Todas as mentiras, todas as pretensións, todos os pretextos que se usaron para xustificar onde empuxábaos o consumo de drogas deixaron de funcionar. O que eran e quen era quedo máis claro, xa non se pode seguir evitando a verdade.
Sábese que un adicto non se pode recuperar sen a capacidade de ser honesto. Moitos chegan a calquera programa despois de anos de deshonestidade; con todo, apréndese a ser honesto e tense que empezar a tentar. Aprender a ser honestos é un proceso continuo, que se debe practicar en absolutamente todos os aspectos da vida. Todo ten un comezo e neste caso é ao admitir a verdade do consumo de drogas e o problema que se ten con iso, a partir de alí comézase a practicar o principio espiritual da honestidade, é entón cando se pasa a admitir a verdade da propia vida. O adicto enfróntase ao que é e non ao que podería ou debería ser. Existen certas preguntas que poden axudar ao adicto nesta fase: podo controlar o consumo de drogas? Estou disposto a deixar de consumir? Estou disposto a facer o necesario para recuperarme?. Isto ante a posibilidade de atopar unha nova forma de vida ou seguir na adicción.
Hai que empezar a liberarse deses pensamento ocultos chamados reservas, débense aclarar, identificar e soltar; a maioría tenas, poden ser de calquera tipo, crer que poden consumir algún tipo de droga porque xamais se tivo problemas con ela, poñerlles condicións ao proceso de recuperación, como manterse sen consumir só se se cumpren as súas expectativas, crer que aínda se poden xuntar con persoas relacionadas coa súa adicción, crer que se pode volver consumir despois de certo tempo de abstinencia, etc, etc. O máis importante que hai que saber sobre as reservas é que manténdoas, se esta apartando un lugar á recaída. É de recalcar que para comezar un proceso de recuperación hai que deixar de consumir, a abstinencia total de todo tipo de drogas é a única forma de superar a adicción; aínda que a abstinencia é o comezo a única esperanza de recuperación é un profundo cambio emocional e espiritual.
O adicto debe estar disposto a facer todo o que faga falta para recuperarse, no proceso chéganse a coñecer certos principios espirituais, tales como a honestidade, a aceptación e a rendición; se se practican estes principios con rigorosidade, transformasen a percepción e a forma de ver a vida. Ao empezar a practicar estes principios, poida que parézalles pouco espontáneo, efectuar a admisión honesta da enfermidade, quizais requira un esforzo calculado do seu parte. Aínda que se admita a adicción, poida que o adicto aínda se pregunte se iso de verdade vaille a funcionar. A aceptación da enfermidade vai máis aló da admisión consciente. Cando se acepta, téñense esperanzas de recuperación, comézase a crer a un nivel máis profundo que a recuperación é posible. O adicto comeza a desprenderse das súas dúbidas e vaise adaptando verdadeiramente á súa enfermidade, ábrense ao cambio, hai rendición.
A medida que o adicto se vai identificando coa súa enfermidade, descobre que a rendición non é o que pensaba. No pasado, probablemente considerábao como algo que só era para os débiles e os covardes. Só víanse dúas opcións, seguir loitando para controlar o consumo ou afundirse por completo e que a vida se fixese pedazos. Aos poucos vaise descubrindo que a rendición implica abandonar as reservas e estar disposto a abordar a vida dunha forma diferente, o proceso de rendición é completamente individual, só o individuo saberá cando o a logrado. Faise fincapé na rendición porque é precisamente o factor crave en todo proceso de recuperación. Cando o individuo réndese ante as drogas sabe de corazón que non pode con elas e que a súa vida é ingobernable ante elas, en poucas palabras a vida do adicto é dominada polas drogas. Só así cesará a loita e o individuo empezará a experimentar unha sensación de alivio.
Por moito que se loitou, ao fin chégase a un punto de rendición, no que o individuo se dá conta de que non pode deixar de consumir drogas sen axuda. Estase en capacidade de admitir a impotencia ante a adicción, danse por vencidos totalmente. O paradoxo desta admisión é evidente, sempre que se pense que se pode controlar o consumo de drogas, estarase case obrigado a seguir consumindo, en canto admítase que se é impotente, non se ten porque volver consumir. É un indulto á condena de ter que consumir, é o agasallo máis grande que se pode recibir, pois pode salvar a vida.
Se esta comezando unha nova forma de vida que ofrece alegría e felicidade. Con todo, a recuperación non exime da dor. Vivir a vida tal cal é, combina momentos de felicidade con momentos de tristeza. Acontecementos marabillosos mestúranse con momentos de dor, nos sucesos da vida experimentásense toda a gama de sentimentos.
Se se mira honestamente en que se converte a vida dun adicto, recoñecerase a impotencia e ingobernabilidad da súa vida. Se se deixan atrás as reservas, acéptase a adicción e lógrase a rendición; experimentásese a esperanza que ofrece a recuperación. O adicto darase conta de que xa non pode seguir como estaba, estará listo para un cambio e para probar outro camiño…
Fonte: Dile no a las drogas